(در مورد ماه مبارک رمضان است)
از حکمتهای بیشمار رمضان «نُه نکته» آن را بیان میکند.
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذٖٓى اُنْزِلَ فٖيهِ الْقُرْاٰنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَ بَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدٰى وَ الْفُرْقَانِ[1]
نکته اول
روزه ماه مبارک رمضان، از اوّلین ارکان پنجگانه اسلام میباشد. و از شعائر اعظم اسلامی به شمار میرود.
روزهی ماه مبارک رمضان دارای حکمتهای فراوانی است، از جمله نظر به حکمتهایی از نظیر: ربوبیت حضرتحق، حیات اجتماعی انسان، حیات شخصی انسان، تربیت نفس و شکر نعمتهای الهی را دارد.
یک حکمت از حکمتهای بیشمار روزه که نظر به ربوبیت جناب حق دارد، به شرح زیر است:
حضرت حق چهره زمین را افکنده از سفرهی نعمت خود خلق کرده، و تمام انواع و اقسام نعمتها را به گونهیی چون:
مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ[2]
بر روی آن چیده است، و با این کار میخواهد، کمال ربوبیت و رحمانیت و رحیمیت خود را نشان دهد.
انسان ها در زیر پردهی غفلت و تحت تأثیر اسباب، به خوبی حقیقت این وضعیت را درک نمیکنند، و البته گاهی هم فراموش میکنند.
اما در ماه مبارک رمضان، اهل ایمان یکباره شکل اُردویی منتظم را به خود میگیرند، که برای دعوت شدن به میهمانی سلطان أزل تا غروب آفتاب منتظر به دستور «بفرمایید» مانده، و با نشان دادن «چنین طرز عبادتی» اینگونه در برابر رحمانیت او – که مالامال از شفقت و باحشمت و جامع است – با عبودیتی وسیع و با عظمت و منظم مقابله میکنند.
آیا به انسانهایی که در چنین عبادتی والا و کرامتی شرافتمند شرکت نمیکنند، میتوان لقب انسان داد؟
[1]– بقره:185
[2] – طلاق: 3